Mineralizacja czy humifikacja ?
Odpowiedź jest prosta: oba są tak samo ważne !
12-07-2020Od wielu lat trwa spór o to co jest korzystniejsze, ważniejsze: mineralizacja, czy humifikacja resztek pożniwnych. Mineralizacja to proces rozkładu, humifikacja to proces resyntezy. Spalanie słomy to też jest mineralizacja, ale nie zachęcamy do palenia słomy !

Resztki roślinne (pożniwne) ulegają w glebach procesom rozkładu (mineralizacji) i przemianom do złożonych struktur organicznych (humifikacji). Oba te procesy zachodzą prawie równolegle i oba są pożądane z punktu widzenia rolnika. Podczas mineralizacji następuje, pod wpływem enzymów wydzielanych przez mikroorganizmy gleby, powolny rozkład substancji organicznej do prostych związków mineralnych CO2, H2S, H2O, NH3 oraz jonów (Ca++, K+, SO4—, HPO4— i innych), przyswajanych przez mikroorganizmy i rośliny. Natomiast podczas humifikacji, głównie z celulozy i ligniny, powstają nowe związki organiczne, o strukturze polimerycznej, składające się ze związków polifenolowych, chinonowych, furfuralowych i innych. To są przemiany głównie biochemiczne. W ich wyniku powstają kwasy huminowe, a po ich częściowym utlenieniu kwasy fulwowe (łącznie nazywane kwasami humusowymi).
Profesor Jerzy Weber (UP Wrocław) przyjmuje, że od 3/4 do 4/5 substancji organicznej ulega procesom mineralizacji, natomiast tylko 1/4 do 1/5 przekształca się w związki próchniczne.
Zarówno mineralizacja jak i humifikacja są procesami jednakowo potrzebnymi w glebie. W tym pierwszym powstają przyswajalne związki mineralne służące do żywienia roślin i mikroorganizmów, w tym drugim powstają polimery organiczne (humus) tworzące właściwą strukturę i teksturę gleby.
Nadmierna mineralizacja jest jednak niekorzystna gleby i jej żyzności, gdyż prowadzi do zubożenia gleby o próchnicę. Według analiz A.Madeja (IUNG PIB, 2016) w następstwie rolniczego użytkowania gruntów ornych w latach 2010-2014 zmniejszała się ilość glebowej substancji organicznej średnio o około 0,5 t/ha w ciągu roku.